Rosalind Nashashibi

°1973, Croydon (UK) - woont en werkt in Liverpool (UK)

Rosalind Nashashibi maakt werken in film, sculptuur, fotografie en grafiek, waarin de ritmes en patronen van het dagelijks leven onthuld en de grenzen tussen realiteit en fictie verkend worden. In haar vroege werken  focust ze op echte situaties, maar onthult ze geen verhalen over haar onderwerpen. Ze is eerder gefascineerd door de rituelen van sociale groepen en de plaats van het individu binnen de samenleving.

Midwest (2002) is een voorbeeld van deze benadering. Het werk concentreert zich op lichaamstaal en gebaren in plaats van woorden en gesprekken, en is een verkenning van het verstrijken van de tijd. Gemaakt tijdens een residentieproject van een kunstenaar in Omaha, Nebraska, is het een verslag van het gewone leven in de raciaal gesegregeerde stad; met gebieden die zo verwaarloosd zijn dat ze lijken terug te keren naar een landelijk landschap. Binnen deze context roept de kunstenaar de melancholische kant op van een gemeenschap die zowel lijkt te drijven als te wachten tot er iets gebeurt.

In 2005 nam Nashashibi afstand van de puur observerende films. Ze verdiepte zich in de ontmoeting tussen mythologie, performance en antropologie en begon te filmen op de grens van werkelijkheid en fictie. Carlo’s Vision (2011) is gebaseerd op een episode uit Pasolini’s onvoltooide roman Petrolio waarin de hoofdpersoon een visioen krijgt in een drukke winkelstraat in Rome. Nashashibi verplaatst het visioen van de jaren 1970 naar het heden en actualiseert de stemmen om de huidige politieke en sociale realiteit in Italië te weerspiegelen. Door de echte ruimte te laten botsen met de fictieve ruimte, kijken de kijkers van de film samen met de voorbijgangers van de straat.

Dergelijke ideeën werden verder verankerd in Nashashibi’s opdracht uit 2012 van het Scottish Ballet en het Glasgow International festival, Lovely Young People (Beautiful Supple Bodies), waarin ze lokale inwoners van Glasgow uitnodigde om te kijken naar repetities van het Scottish Ballet. De film creëert een spanning tussen de beweging van de dansers – het ritueel en de discipline die komen kijken bij het aanleren van de routine – en de figuren die naar de voorstelling kijken. De camera registreert hun blik en hun gefluisterde gedachten over wat ze zien. In Nashashibi’s film wordt de kijker de bekekene, wat de interesse van de kunstenaar benadrukt in de manier waarop de lens van de camera vastlegt en transformeert hoe we omgaan met onze omgeving en met elkaar.

(met dank aan Generation Scotland)

Rosalind Nashashibi heeft talrijke solotentoonstellingen gehad, waaronder shows in Tate Britain, Londen; Kunsthalle, Bazel; Chisenhale Gallery, Londen; Objectif Exhibitions, Antwerpen; en Bergen Kunsthall. In 2007 vertegenwoordigde ze Schotland op de 52e Biënnale van Venetië. Verder nam ze deel aan Manifesta 7, de 10e Sharjah Biënnale en de 5e Berlijn Biënnale met Lucy Skaer in hun samenwerking als Nashashibi/Skaer.

Nashashibi was de eerste vrouw die de Beck’s Futures Art Prize ontving. Haar werk is opgenomen in de collectie van de Tate, Londen.

Je kunt veel meer over Rosalind Nashashibi en haar werk ontdekken op de website van Generation Scotland.

 

 

Rosalind Nashashibi

Blijf op de hoogte