Billboard Series #11:
David Horvitz
When The Ocean Sounds
09/03 — 17/06/2018
David Horvitz (°1982, Los Angeles) is een Amerikaans kunstenaar die werkt op de grens van het virtuele en het tastbare, en succesvol het functioneren van de ene realiteit omzet naar de andere. Het is erg moeilijk uit te leggen wat David Horvitz precies doet, en wat hem zo’n interessante kunstenaar maakt. Zelf vertelt hij vaak hoe zijn vrouw en vrienden denken dat hij lui is, terwijl hij eigenlijk net voortdurend aan het werk is. Je zou kunnen zeggen dat Horvitz met zijn werk meer een onderschrift voor de wereld creëert dan een nieuw beeld. Via allerhande conceptuele strategieën denkt hij op een poëtische, beeldende manier na over hoe we een plaats innemen in de wereld – digitaal dan wel ‘in real life’.
Uiteindelijk zou je kunnen stellen dat David Horvitz speelt met de grenzen van een kunstwerk, met hoe we het ontvangen en lezen, en met hoe we het uiteindelijk begrijpen.
Proposals for clocks, 2016 and Untitled (Dead Horse Bay), 2015 at Librairie Yvon Lambert, Paris
OCEAN RISE NIGHT FALL, 2018, installation view at Chateau Shatto, Los Angeles
The Day of a Thousand Hours, Installation View, part of The Musical Brain, High Line Art Projects in 2021
When the Ocean Sounds (Waves), 2018
De meest bekende werken van David Horvitz zijn misschien wel diegene die zijn verspreid op het internet. Zo maakte hij een werk getiteld Public Access, waarvoor hij foto’s van alle stranden van de Californische kust op de wikipediapagina’s van die specifieke stranden plaatste. Op elke foto was hij zelf te zien, meestal als klein silhouet, met zijn rug naar de camera. Voor een ander online werk, Mood Disorder – geïnspireerd door het werk uit 1970/1971 van Bas Jan Ader, getiteld I am too sad to tell you – maakte Horvitz een foto van zichzelf met handen in het haar, die hij vervolgens online plaatste als illustratie op de pagina over ‘Mood Disorder’ op Wikipedia. Omdat de online encyclopedie Wikipedia vrij van copyright is, zijn alle foto’s die op de website verschijnen gratis te gebruiken door andere websites. Het zelfportret van de huilende kunstenaar werd veelvuldig overgenomen door andere websites als illustratie bij artikels over depressie en angst, en zorgde ervoor dat zijn werk zich viraal verspreidde. Je kan je afvragen of het kunstwerk – meer dan over het beeld – niet net gaat deze verspreiding ervan is. Een ander, ouder werk, speelt nog meer met hoe ideeën zich verspreiden. Met 241543903 maakte hij een online meme door aan de hand van flyers de vraag te verspreiden of mensen een foto van zichzelf wilden nemen met hun hoofd in hun diepvriezer. De foto zouden ze dan vervolgens online moeten plaatsen met als titel het getal ‘241543903’. Het gevolg is een verzameling online foto’s die je kan zien als je het getal ingeeft bij Google Images – ook vandaag nog wordt de verzameling foto’s nog elke dag groter.
The Distance of a Day, 2013
A portrait (of Yvon Lambert), 2019, 59 planter pots filled with an amount of dirt equivalent in weight to the weight of Yvon’s body, and seeded with California Poppy seeds, 2020
Imagined Clouds (Avignon), 2019, Water bottles from different supermarkets and shops in Avignon, France, 2019
Let us keep our own noon, 2013. Installation of 47 bronze bells made from the metal of a melted French bell dated from 1742, at Peter Amby Gallery, Copenhagen in 2013
David Horvitz maakt gebruik van verschillende media en manieren van distributie om zijn ideeën te verspreiden: van fotografie en performance, tot boeken, conceptuele websites, online interventies en ‘mail art’, of kunst die met de post wordt verstuurd.
Een belangrijke bron van inspiratie is de verschuiving die plaatsvindt wanneer natuurlijke fenomenen zich verplaatsen naar menselijke systemen, en omgekeerd. Horvitz’ kunstwerk The Distance of a Day is daar een mooi voorbeeld van. Deze video-installatie toont de zonsondergang en -opgang van tegengestelde punten op de wereld – in Los Angeles en op de Maladiven – gefilmd met iPhones op exact hetzelfde moment. De zonsondergang en zonsopgang worden naast elkaar getoond, op dezelfde iPhones waarmee de scenes gefilmd zijn.
Afstand en tijd spelen ook een belangrijke rol in het werk Let us Keep our Own Noon. Het werk bestaat uit 47 handbellen, die gemaakt zijn door het omsmelten van een oude Franse kerkbel uit 1742. Op het middaguur – wanneer de zon pal staat boven de plek waar het werk wordt getoond – activeren performers het werk door samen de bellen te rinkelen en zich dan al rinkelend te verspreiden dooreen de tentoonstellingsruimte en de omliggende buurt. Elk blijft haar of zijn eigen bel luiden tot zij of hij geen enkele andere bel meer hoort. Dit werk refereert niet enkel aan de vervlogen praktijk van het meten van tijd aan de stand van de zon, maar herinnert er ons bovendien aan dat onze dagelijkse ritmes niet enkel bepaald worden door plaatselijke tradities, maar ook gegrond zijn in globale krachten.
Ook het werk Somewhere in between the jurisdiction of time speelt met deze concepten – zij het op een heel andere manier. Voor dit werk verzamelde de kunstenaar water uit de Stille Oceaan, op een punt tussen twee de Pacific en de Alaska tijdzones, en presenteerde dit water in glazen flessen gemaakt van opnieuw gesmolten, aangespoeld glas. Bij het werk hoort een brief die Horvitz schreef naar de Amerikaanse overheid, waarin hij vraagt om gedurende de tentoonstelling in Los Angeles – in de Pacific tijdzone – het gebied gemarkeerd door de glazen flessen officieel te erkennen als deel van de Alaska tijdzone.
Ook voor onze eigen Billboard Series maakte David Horvitz een werk gelinkt aan de zee: een partituur voor een menselijke stem, bedoeld om het geluid van de zee na te bootsen. De kunstenaar woont in Los Angeles en ziet het strand als een verlengde van zijn atelier. Het is een plek waar hij heen gaat om afstand te nemen, zijn hoofd leeg te maken en na te denken. Op het strand van Palos Verdes – net onder Donald Trump’s ‘National Golf Club’ – heeft hij het geluid van de zee getranscribeerd, in zijn moedertaal Engels. Het werk is gelinkt aan een idee dat Horvitz las in een boek van maritiem biologe Rachel Carson. Carson schrijft dat het percentage zout in de zee gelijk is aan het zoutgehalte van ons bloed. Deze gedachte ondersteunt een theorie dat alle leven voortkomt uit de zee. Beeld je de eerste levensvormen in, met een poreuze huid of celwanden, waardoor de zee ongeremd in en uit hun kleine lichamen kon vloeien. Op een bepaald moment evolueren deze levensvormen echter. Ze komen uit zee en ontwikkelen een ander type huid, dat hen toelaat vloeistoffen binnen hun lichaam te houden. Deze vloeistoffen zijn uiteindelijk zeewater, en dus in principe dragen zij – en wij – de zee met zich mee, ongeacht waar ze gaan. Op een bepaalde manier zijn het transcriberen en performen van zeegeluiden oefeningen in luisteren en luidop mediteren. Tegelijkertijd is het een oefening in het inbeelden of herinneren dat wij eigenlijk deel zijn van de zee.
Naast dit meditatieve aspect, speelt het werk dat Horvitz maakte voor Billboard Series ook met tijd en afstand. Want vroeg of laat rolt het zeewater van de golf die hij begin 2018 in Los Angeles transcribeerde ook hier voorbij, als deel van het grote bewegen van de oceanen.
Alle afbeeldingen met courtesy van de kunstenaar
Installatie fotografie: Michiel De Cleene
Billboard Series is een langdurig kunstproject in de publieke ruimte, waarvoor elke paar maand een kunstenaar wordt uitgenodigd om een site-specifiek werk te maken voor een 50 m2 billboard aan Dok Noord. Via wisselende presentaties wil Billboard Series een breed publiek kennis laten maken met verschillende beeldtalen en uiteenlopende ideeën over heel diverse aspecten van publieke ruimte.
Billboard Series is een project van artlead en 019, en wordt geprogrammeerd door Thomas Caron binnen een scenografie van architect Olivier Goethals. Billboard Series wordt ontwikkeld met de steun van Stad Gent en de Vlaamse Gemeenschap.
